misschien wel iets aardigs: post over Dada
De 20e eeuw heeft geloof ik af en toe meer kunststromingen gekend dan er kunstenaars waren, maar dat is natuurlijk niet waar hoewel het wel uitdrukking geeft aan mijn bezorgdheid dat er zo dikwijls weer geprobeerd wordt alles wat een persoonlijke waarde vertegenwoordigt in hokjes en vakjes onder te brengen. Wat uiteindelijk de expressie altijd is van de typisch 20e eeuwse kunstenaar geeft op zichzelf al een sprong weer in de moderne tijd, waarmee de kunsten vertrokken uit het Babylon van de 19e eeuw om weer naar het beloofde land terug te keren: het typisch 20e eeuwse beeld van de kunstenaar is dat van de individuele artiest die op zichzelf al een heel aantal kunststromingen te verwerken heeft gekregen voordat hij het bracht tot de status van een herkenbare naam en stijl. De tijdsperiode en de stam van Dada is daar één voorbeeld van en veel van de deelnemers onderschreven de principes maar tijdelijk om daarna hun eigen weg te vervolgen. In het artikel in de link, overigens een verhaal uit Wall Street Journal maar eens temeer daarom wel goed onderbouwd en waardevol, wordt sommige accenten wel goed gelegd, en, typisch Amerikaans, wordt de sfeer van de idolen opgeroepen die veel mensen wel bij naam kennen.
 |
| clem - eigen opname vanaf mijn balcon |
Het is met de kunsten zo, dat zij een heden kennen, een toekomst die moeilijk voorspelbaar is, en een verleden dat zeker in onze tijd maar snel van iconen en vaste kaders wordt voorzien om dat enge heden, zeker in geval van Dada was dat een explosieve zaak, maar zo snel mogelijk kwijt te zijn en de prijzen van de kunstwerken, die goed bevonden worden om de vergetelheid te boven te komen en het verslijten te doorstaan, op te drijven. Men moet daarbij bedenken, een feit dat door WSJ niet wordt vermeld, dat alvorens naar Sint Petersburg te vertrekken in een gesloten treinwagon, een zekere Lenin, zijn eigen naam ben ik vergeten maar zo werd hij als leider van de Russische revolutie genoemd, op een étage te Zürich schuin tegenover Café Voltaire heeft gewoond tot aan september 1917. Dat maakte natuurlijk de kunststroming van Dada tot een spannende aangelegenheid eens te meer, en trok vele doorgaans links georiënteerde kunstenaars aan, terwijl het voor het publiek natuurlijk prettig was te vernemen dat dat nare socialisme zich vooral op artistiek gebied duidelijk profileerde.
